Pongola Reserve en Swaziland....and back to Jo'burg

En dan zit je in Johannesburg aan je privé zwembad met een bakkie de balans op te maken van wat de laatste week van deze prachtige rondreis  is geweest. Want morgen rijden we naar Vryburg, de plek waar we onze periode van vrijwilligerswerk gaan doorbrengen. Maar het was een memorabele week, waarin we weer een hoop moois hebben gedaan. 

We beginnen ons verhaal deze keer in Pongola Reserve. Zoal we al hadden benoemd en oudste privé reservaat van Z-A. Helaas voorspelden de weergoden niet veel goeds. Storm en regen! Oei...dikke tegenvaller want we zouden daar een olifanten trekking en -cruise gaan doen. Bij aankomst werd ons al meteen luid en duidelijk door de kamp Akela duidelijk gemaakt dat we daar niet op hoefden te rekenen. Het zou laat die middag beginnen met stormen en pas eind van de volgende dag ophouden. Gelukkig konden we haar nog wel bewegen om een gids met ons mee te sturen voor een boottocht die zo lang kon duren als 't weer het toeliet. Uiteindelijk was dat een kleine twee uur. Het hoogtepunt was zeker de 'ontmoeting' met een groep van acht nijlpaarden. Je moet ze vooral niet vervelen, dan zijn ze levensgevaarlijk en vallen ze gerust de boot aan, maar op een veilige afstand hebben we genoten van hun aanwezigheid. 

Na een door regen en storm onrustige nacht in onze super gave glamping tent, (deze keer een échte) hadden we als alternatief voor de geannuleerde olifant trekking een leuk ander uitstapje. Een ontmoeting met twee joekels van olifanten in een reservaat, Rachel en Rambo genaamd. Als kalfjes weggehaald bij hun vermoorde moeders met als doel ze te trainen om te berijden. Dat werd niks en toen heeft iemand ze overgenomen om ze in een wildreservaat te laten leven. Maar ze waren inmiddels zó aan het gezelschap van mensen gewend, dat ze het zelfs nodig hadden. Nu worden ze een uurtje per dag 'gebruikt' om door mensen van dichtbij bekeken te worden en de rest van de tijd lopen ze vrij rond in het reservaat. Er lopen wel permanenttwee verzorgers/bewakers met ze mee, maar Rachel en Rambo bepalen de route. Wandelingetje van 15 a 20 km op een dag. Overigens zijn de verzorgers niet bewapend en zorgen de olifanten voor hun veiligeid. Die ochtend nog hadden ze een paar leeuwen weggejaagd. Geeft een veilig gevoel, zo'n waak-olifant! De olifanten gaan zelf op uur en tijd weer terug en brengen de nacht door in een afgeschermd gebied. Dat moeten ze niet, maar daar voelen ze zich 's-nachts het fijnste. In het wild helemaal op zichzelf aangewezen zou dit duo, hoe graag we dat ook zouden willen, waarschijnlijk niet meer kunnen overleven. 

Rambo en Rachel waren prachtig om te zien en te voelen. We mochten zelfs in hun bek kijken en eten op hun tong leggen. Een mooie ervaring! 

We lieten de volgende dag Pongola achter ons en reden naar de grens met Swaziland. Daar stond ons een pittige tweedaagse wandeltocht met overnachting te wachten. Wat ons na het oversteken van de grens meteen opviel was hoe gestructureerd het land overkomt als je het vergelijkt met Mozambique en Zuid-Afrika. Er hangt een hele relaxte sfeer. We voelden ons er prettig. 

Na een goede nachtrust begonnen we aan onze overnight hike in het Malolotja Reserve. Gidsen Lee en Luke, althans zo noemden ze zich voor het gemak, namen ons na een half uur durende stuiterrit in een jeep, mee op pad. We werden geacht onze eigen spullen in een rugzak mee te dragen. Maar ja, je kunt kids van 10 en 8 jaar oud geen 7 km door de bush laten sjouwen met tenten en slaapzakken op hun rug . Dus 2x raden welke pakezels dat wél moesten doen. Zodoende hadden we uiteindelijk allebei een kilo of 25 achterop gebonden gekregen en kon het avontuur beginnen. 

De tocht begon op glooiende paden, maar het landschap werd steeds bergachtiger en dichter begroeid. Gids Lee liep voorop met een kapmes om het pad vrij te maken waar nodig. Na een paar uur stoempen begon de rugzak toch wel heel aardig door te wegen en de kilometers in de benen te zakken. De meiden en papa hadden het zwaar en gelukkig namen de gidsen, maar ook mama, wat last van onze schouders weg. De sportlessen en wekelijkse wandelsessies van Carmen hebben duidelijk zijn meerwaarde bewezen. Om te voorkomen dat we 2 dagen met natte schoenen moesten lopen, zorgden Luke en Lee er een paar keer voor dat we droog stroompjes en rivieren konden oversteken. Voor ons maakten ze ter plekke 'bruggen' van boomstammen en de meiden namen ze op de rug. Diep respect voor deze heren. Wat een kracht zit er in die lijven. Het toppunt was toen we tegen een stijle helling aanliepen en Luna er eventjes helemaal doorheen zat. Lee nam haar vervolgens op zijn schouders, terwijl hij ook al een goed gevulde rugzak meesjouwde. En wij maar ploeteren.......

Onze overnachtingsplek was aan de rivier bij een prachtige waterval. Daar kon je lekker zwemmen, als je tenminste van een héél koud zwembad houdt. Carmen en de meiden overwonnen de kou en Dion hield het bij pootje baden. Ik weet het.....ben een watje! De gidsen prepareerden ondertussen op het kampvuur het avondeten en na de zwemsessie zetten we onze tenten op. Omdat we behoorlijk afgebrand waren en we weer vroeg op pad moesten, kropen we vroeg onder de wol......althans in onze slaapzak op een matje van 2 centimeter dik en een opblaaskussentje.

Je kunt je voorstellen dat we wel eens beter geslapen hebben dan deze nacht. Het was daarom misschien maar goed dat we alweer om 06.30 uur vol bepakt aan de terugtocht begonnen. Een tocht van zo'n 9 kilometer, waar 'de folder' had gesproken over 4 km! De temperatuur liep al snel op naar een graadje of 30, dus ook deze tweede dag was geen 'walk in the park'. De gidsen kapten ter plekke een paar bomen om ons droog de rivier over te laten steken. 

Ondanks de hitte en de zware route lagen we mooi op schema. We hadden uiteindelijk die middag ook nog een vet zipline parcours te gaan. Weer een keer lekker zwieren aan kabels door een kloof. Leuk! Maar tot overmaat van ramp kwam de stuiterjeep  die ons moest oppikken een uur te laat aankakken.  Moesten we alsnog racen om op tijd aan de kabels te hangen. Gelukkig hadden we na terugkomst nog net genoeg tijd om ons even op te frissen. En daarna hebben we opnieuw erg genoten van de ziplines.  Blijft toch een mooie speeltuin! Moe maar erg voldaan vielen we die avond vroegen in slaap op een heerlijk zacht bed met een échte matras en échte kussens. 

De overnight hike was pittig, maar zeker ook een hele mooie ervaring voor ons samen. We hebben afgezien, maar genoten van het doorzettingsvermogen van de meiden. We hadden een mooie avond met goede gesprekken bij het kampvuur, gezwommen bij een waterval, water uit de rivier gedronken en van een stok een speer gesneden. Who needs more? 

Vandaag dus naar Johannesburg gereden en onze camperjeep ingeruild voor een stuk kleinere Suzuki sedan. Het was wel even proppen om de tassen erin te krijgen. Onze 4 weekse rondreis is hiermee ten einde gekomen, maar niet ons Zuid Afrikaanse avontuur. Want vanaf morgen wonen we zo'n anderhalve maand in Vryburg, waar wij aan de slag en de meiden naar school gaan. Een spannend nieuw hoofdstuk, waarvan we ook verslag blijven doen.