Olifanten, Zipline en een barre tocht naar Mozambique

Het leuke van reizen naar wat meer afgelegen locaties is vaak dat er veel interessante dingen te zien en te doen zijn. Maar je komt ook voor verrassingen en uitdagingen te staan. Dat hebben we zeker ervaren in de afgelopen dagen. We hadden jullie best al wat eerder mee willen nemen in ons avontuur, maar zonder dataverbinding is dat erg lastig. Sowieso wordt het wat meer behelpen, want onze laptop heeft de geest gegeven. Helaas kunnen we dus niet altijd de mooiste foto's laten zien, omdat die niet met de telefoon maar met de normale camera gemaakt zijn.

Zoals we de vorige keer zeiden was onze 2e dag in Welgevonden er eentje met een vroege start. Om 5 uur opgestaan en een half uurtje later zaten we in de safari jeep op zoek naar wild. Sterre nam plaats naast de gids en gaf haar ogen goed de kost. ÝHet was een prachtige ochtend. Al snel bleek het voordeel van de aanwezigheid van een ranger, want hij zag 3 leeuwen die voor ons anders gewoon 3 lichte punten in het landschap waren geweest. Eentje ervan was een groot mannetje, die zich op een gegeven moment nog even goed liet horen. Hij was duidelijk de koning van het park! 

We kregen daarna wel wat enerverende dagen. Na Welgevonden koers gezet naar de Magoebaskloof. Een kleine meevaller, want waar we op een kampeerplek gerekend hadden, kregen we een sfeervolle cottage. We hadden een Zipline middag in een prachtige kloof geboekt. Echt fantastisch.....totdat de hemel openbarste en het keihard ging regenen. Daar hang je dan......! Zo snel het kon de ronde afgemaakt en als druipende katjes terug gekomen. Hoe gaaf was het dat de manager ons een gratis tweede rondje gaf op de volgende ochtend. Het was toen echt kneiter mistig, dus we hadden er niet veel vertrouwen in. Maar ondanks de mist werden we opnieuw aangehaakt. De mist bleef mooi boven de kloof hangen, dus we hadden een geweldige ochtend. Speeltuin voor klein en groot. 

Nog diezelfde middag reden we door naar Mapungubwe NP, waar we tijdens ons eerste verkennende rondje al meteen tientallen olifanten in groepjes zagen lopen, ook dichtbij. Prachtig! We verbleven op een campsite midden in de bush, waar we echt genoten hebben. Ranger Carmen spotte zelfs een cerval die een boom in klom. Ondanks dat het ver van de bewoonde wereld was, was er wel een klein zwembadje wat uiteraard koren op de molen van de meiden was. Ook de volgende dag toerden we door het prachtige park en spotten we weer veel dieren. 

De volgende ochtend door naar het Krugerpark, dat we alleen gezien hebben tijdens de doortocht naar de Pafuri grens met Mozambique.

Tja....de reis naar en door Mozambique. Dat is een verhaal op zich.

Omdat voor de reis van onze campsite net buiten Kruger, naar ons eerste verblijf in Mozambique zo'n 5 uur moest worden uitgetrokken, reden we al vroeg in de ochtend Krugerpark in. We waren zelfs de eerste bij die poort. We toerden door het park, spotten nog een krokodil,  en kwamen heerlijk op tijd bij de grens aan. Gelukkig was het er rustig, dus de aanschaf van het visum en doortocht verliep (voor Afrikaanse begrippen) vlotjes.

Zodra we Mozambique binnen reden belandden we in een totaal andere wereld. Geen verharde weg, hier een daar een hutje, maar wel een verkooppunt voor lokale sim-kaarten. Effe eentje scoren....dachten we! Toen het registreren na een dik half uur nog niet was gelukt besloten eerst naar een wat grotere plaats te rijden: Mapai ! Daar moesten we volgens de routebeschrijving toch naartoe en we moesten de locals maar naar de goede weg vragen. Die weg zou ons naar een veerpondje brengen om de rivier over te steken. Om er zeker van te zijn dat we de juiste route hadden hebben we het minimaal vijf keer gevraagd en iedereen stuurde ons dezelfde kant op. We kwamen terecht op een soort bospad en hebben elkaar meerdere keren vragend aangekeken. Maar steeds opnieuw bevestigden passanten dat we op de weg naar Mapai zaten. Uiteindelijk hebben we meer dan 100 km. over zand- en gravelpaden gereden. Achteraf volgens de reisagent toch niet de bedoelde route, maar we hebben er wel het echte leven in het achterland gezien. Heel veel kleine dorpjes met kleine hutjes met steeds maar zwaaiende mensen. Heel mooi om te zien, maar een zware tocht.  Alhoewel Luna het de mooiste autorit van haar leven vond. Vooral de felgekleurde dameskleding viel bij Luna in de smaak. Uiteindelijk bereikten we het pondje dat ons over de rivier ging zetten. Het bleek een soort ponton dat door een stuk of zes mannen met lange stokken als een duwboot naar de overkant werd gebracht. Eerst een stuk tegen de stroom in en daarna met de stroom mee op de juiste plek terecht komen. Vakwerk! 

Onze hoop op een geplaveide asfaltweg voor het vervolg van de route bleek ijdel. Opnieuw 20 km. zand voordat we het dorp Mapai bereikten. Daar lukte het wel om een sim-kaart te kopen en tot onze grote schrik hadden we nog 4 uur reistijd voor de boeg. Gelukkig wél over asfalt. 

Hier begon de cursus koeien ontwijken voor gevorderden. Om de paar kilometer stond of liep er wel een groep over de rijbaan, al dan niet begeleid door een meestal zeer jeugdige koeienjongen. Het examen van de cursus kwam enkele uren later. Door het verlies van tijd waren we gedwongen het laatste stuk van de route in het donker te rijden. De examinatoren hadden besloten om in het donker op een onverlichte weg een zwarte koe midden op de weg te zetten terwijl we met een gangetje van minimaal 80 km. p/u kwamen aanvlammen. Dion wist meteen weer waarom je handen op 10 over 10 op het stuur horen te liggen! Het lukte hem wonder boven wonder het herkauwende koebeest te ontwijken. Pffff....eventjes de hartslag van 160 terugbrengen. 

Uiteindelijk kwamen we dus gisteravond pas om 20.30 u aan op onze overnachtingsplek. Gelukkig had onze reisagent geregeld dat we een ingerichte tent konden betrekken, zodat we onze daktenten niet meer hoefden op te zetten. We werden een soort van welkom geheten door de Zuidafrikaanse eigenaresse van de camping, wiens gedrag t.o.v. haar zwarte personeel wat ons betreft iets te veel deed denken aan de tijd van de apartheid in haar thuisland.  We kropen snel onder de wol, maar helaas verpestten een stelletje muggen en het alarm van onze auto tot 2x toe een ongestoorde nachtrust. 

En nu zijn we na opnieuw een flinke rit aangekomen aan de kust van Mozambique in Chilinguelle nabij XaiXai. Een heerlijke plek op een resort als tussenstop naar Tofo beach, waar we morgen naartoe gaan. Daar zullen we de kerstdagen verblijven en enkele snorkeltrips maken is het plan. We duimen dat we de walvishaai gaan zien.  Maar vooral lekker een paar daagjes genieten van zon en strand. 

Wanneer we weer gaan bloggen weten we nog niet, dus in elk geval allemaal alvast fijne kerstdagen toegewenst!