Een enerverend weekend na een rustig weekje

Een week waarvan we voor het weekend nog dachten dat er niet veel bijzonders over te zeggen was. Eigenlijk was dat ook zo. We deden ons ding met de zwemlessen, natuurlijk kwamen de paardjes weer veelvuldig aan bod en we begeleidden de sportlessen. We waren nog wel een keertje bij een stierenveiling gaan kijken. Leuk om een keertje gezien te hebben. Een bijna saaie week, alhoewel het werken met de kids van de deze school nooit saai is. 

Helaas hebben we sinds vrijdag wel de ervaring hoe het er aan toe gaat in een ziekenhuis in Vryburg. En let wel, dit was het privé ziekenhuis, dus al behoorlijk luxe vergeleken met het openbare ziekenhuis. Volgens onze gastheer Klaas-Jan is het daar sowieso maar de vraag of je er weer rechtop uitloopt...... Maar we gingen dus naar het privé ziekenhuis om Carmen's bloed te laten testen. Ze had al een dag of wat klachten die passen in het beeld van malaria. En aangezien we in malaria risico gebied geweest waren..... Dus wij dachten eventjes ies te laten prikken. Dat werd een 3 uur durende onderneming. Van balie naar bloedprikdienst, maar teruggestuurd naar een dokter voor een verwijzing. Via de receptioniste van de dokter eerst naar de zuster voor een paar testjes. Toen weer wachten in de wachtkamer totdat Dr. Bloem beschikbaar was. Deze dokter was eigenlijk al dood, maar nog niemand had het hem verteld dus hij sjokte nog maar even als een zombie door in het bovenaardse leven. Gelukkig deed hij dat wel op een vriendelijke manier en zonder al te veel moeite was het verwijsbrief in the pocket.  Toen weer terug naar de bloedprikdienst en natuurlijk weer even wachten. Prikken en uiteraard meteen even aftikken. Cash of card?? Doe maar pinnen! Helaas, wij mogen geen buitenlandse bankpassen of creditcards accepteren. Zucht.....op naar een pinautomaat. Afijn, drie uur later geprikt weer buiten. Gelukkig later die middag na enig aandringen te horen gekregen dat er geen indicatie voor malaria was. Opluchting, maar de aftrap van een enerverend weekend to come! 

Zaterdag gingen Carmen en de meiden namelijk samen met Bangi en haar twee oudste zonen paardrijden. En niet in een rijbak of de Drunense Duinen, maar in het lokale wildpark; het Leon Taljaard Nature Reserve. Oftewel paardrijden tussen de zebra's, gnoes, sprinbokken, elanden, blesbokken en één neushoorn. Super leuk natuurlijk. Helaas de neushoorn niet gezien en de andere dieren renden vooral hard weg, maar het was een mooie ervaring. De meiden deden het heel goed op hun paardjes en ze genoten met volle teugen. Aan het einde van de tour wel een paar blauwe konten, wat het was een lange zit in het zadel geweest. 

De zondag vulden we op z'n zondags. Althans het grootste deel. Want we gingen lekker zwemmen met het gezin van Lesego bij een zwembad in de omgeving, Boereplaas genaamd. Het bleek gesloten, maar ze openden speciaal voor ons het hek en zelfs de waterglijbaan werd geactiveerd. Gewoon lekker een relaxte dag, totdat....

...we thuiskwamen en Sterre onder de carport een slang zag glibberen.  En deze keer niet van het formaat 'overmaatse regenworm', maar een serieuze meneer of mevrouw van minimaal anderhalve meter. Tumi, Claires zoon die bij ons was, zag het meteen; het bleek een cobra te zijn. Oftewel een kneiter giftige exemplaar waar je niet mee moet sollen. Maar ja, we wilden hem ook niet daar hebben waar de volgende ochtend 25 kiddo's zouden rondlopen. Conclusie, we moeten hem vangen of doden.  Maar hoe doe je dat op een veilige manier?  Je wilt er niet door gebeten worden! Op een gegeven moment wist het beest uit de hoek te vluchten waar hij in zat en natuurlijk was er niemand bereid er voor te gaan liggen. Dus kreeg uw de kans er vandoor te gaan  en onder een grote vlonder te kruipen. Héél  voorzichtig hebben we toen op allerlei manieren geprobeerd om de cobra te motiveren om eruit te komen. En dat lukte!......maar helaas hadden wij toen nog niet de kans hem t vangen. Hij ontsnapte opnieuw. Eindconclusie: laat hem maar zitten want als wij weg zijn zoekt hij zeer waarschijnlijk toch een rustig plekje op. Gelukkig hebben we hem daarna niet meer gezien .

Na een leuk en enerverend weekendje, was het tijd voor voetbal! We hadden op school intensief talenten geselecteerd voor het U9 (under 9) team en uiteindelijk met de allerbeste (en enige) beschikbare voetballertjes een team gevormd. We speelden een 7 tegen 7 oefenpotje tegen een team van een andere school. En voetballen betekent meestal eerst poep scheppen, want de koeien en de paarden zijn medehuurder van het voetbalveld. Het was Dion's eerste en meteen ook laatste coachklusje want bij een volgend potje zijn we er jammer genoeg al niet meer bij. Helaas verloren we de wedstrijd, maar de jongens hadden lol. Ik hoop dat ze nog vaak van deze leuke potjes kunnen spelen. Toppertjes.....