Van western wedstrijd tot luipaard spotten

Ons weekend van vorige week begon met een bezoekje aan de Vryburg Perde Club, waar vrijdagavond een zgn. barrel-race gehouden werd. De barrel-race is één van de onderdelen van het western rijden in de paardensport. Een heel andere discipline dan waar Carmen zich in het verleden mee bezig heeft gehouden. De ruiters moeten hun paarden zo snel mogelijk langs 3 olievaten sturen, die in een driehoek staan opgesteld. De deelnemers waren van ukkepukkies op veel te grote paarden, tot veel meer ervaren ruiters. Leuk om te zien. 

De zaterdagochtend vroeg uit de veren en opnieuw naar de Perde Club. Die dag stond een kwalificatie wedstrijd in het western rijden op het programma, waaraan een paar kennissen meededen. Dat waren Calvin en Buti, 2 zonen en Bang, de vrouw van Lesego, de eigenaar van onze schoolpaarden. Voor alledrie hun eerste officiële wedstrijd en ze deden het supergoed. Bang was nog wel wat onzeker en dus kreeg ze van onze meiden een zelfgemaakte talisman kado. Ze was er blij mee en achteraf erg tevreden met hoe het gegaan was. We hadden een toffe dag tussen de paarden. En tóch knaagt het dan wel dat van alle deelnemers er maar 3 zwarte ruiters waren, namelijk onze kennissen en alle andere zwarten aan het werk waren als verzorger, poepschepper of snackkarmedewerker. Je vraagt je af hoe lang het nog duurt voordat dit ooit verandert....?? 

Die vraag kregen we ook niet beantwoord tijdens een tour met onze gastvrouw Claire in Vryburg en omgeving. Er zijn nog steeds woonwijken buiten het dorp, ingedeeld per kleur of afkomst; een zwarte, gekleurde en een Indiaanse wijk en de blanken wonen voornamelijk in het dorp zelf. En het is niet dat mensen niet in en andere wijk mogen wonen, dat gebeurt sporadisch ook, het 'systeem' zit gewoon diep geworteld. Los daarvan is het ook veel goedkoper om in een zgn. location te wonen en daardoor hebben velen geen andere keus. Een stuk grond om een huis op te bouwen kan in het dorp zomaar 5x zo duur zijn, waardoor de zwarten die wel geld te besteden hebben er alsnog voor kiezen in die location te bouwen. Helaas moeten ze dan wel een veel slechter rioolsysteem en elektriciteit- en watervoorziening voor lief nemen. Tja...

De week was een normale schoolweek. Zwemles, paardrijden met de kids, werken in de groentetuin en sport. Op vrijdag is de atletiekles.  De kids moeten elke week verplicht een 100 meter sprint doen en het is natuurlijk de bedoeling dat ze steeds sneller lopen. Maar ja, niet iedereen is er voor in de wieg gelegd. Wel zijn de meesten fanatiek en moedigen ze elkaar aan. Leuk detail is dat Luna voorlopig het snelste meisje van de school is! Carmen had de kinderen vorige week ook al meegenomen in de wereld van de aerobics.  En ook daar had de ene meer gevoel bij dan de ander.  Duidelijk niet élke Afrikaan heeft ritmegevoel....haha. Tijdens de paardrijlessen laten we de kinderen veel balansoefeningen doen. Zitten met de handen los, armen wijd, omhoog, superman en zelfs hoofd-schouders-knie-en-teen. Of los staan in de beugels en een 'rondje rond de wereld'. Daarbij moeten ze helemaal ronddraaien op het zadel. Super leuk en gelukkig gaan ze allemaal graag met ons mee op pad. De meiden hebben het goed naar hun zin en kunnen het met de meiden in de klas prima vinden. Ze spelen lekker samen en vooral met Princess  en Thlompo hebben ze een goede klik. Die twee meiden zijn ook fanatiek tijdens de zwemlessen. Ze kunnen zelfs al duiken.......maar helaas nog niet zelfstandig zwemmen! 

Onze weekafsluiter was ook zeker gelijk het hoogtepunt. We hadden een weekendje in een behoorlijk luxe lodge in het Pilanesberg NP geboekt. Volpension en 4 gamedrives in 2 dagen. Wild spotten dus! Pilanesberg NP ligt bij Pretoria, pal naast Sun City. Dat is het Las Vegas van Zuid-Afrika en de enige plek waar casino's legaal zijn. Het schijnt er prachtig te zijn, maar op een of andere manier koppel ik de plek toch nog een beetje aan de tijd van de apartheid, toen het de decadente plek was waar alléén blanke, rijke Afrikaners hun geld uitgaven. O.a. Bruce Sprinsteen, Bono van U2 en Little Steven maakten er in de jaren '80 een gezamenlijk protestlied over: (I ain't gonna play) Sun City! 

Maar terug naar ons weekend. Wat hebben we genoten! Wel twee dagen belachelijk vroeg uit de veren (04.45 uur) maar dat hoort erbij. Met name de roofdieren zijn het actiefste voordat het te warm wordt. Onze eerste gamedrive was vrijdag aan het einde van de middag, daarna zaterdagochtend en -avond en zondagochtend nog een laatste als afsluiter. En 'lest best' was hier zeker aan de orde. We wilden héél graag een luipaard zien en die kwam ons ineens spontaan tegemoet gelopen. Wat een prachtig dier. Maar ook zagen we leeuwen, spelende olifanten, prachtige giraffen en veel neushoorns. Twee ervan lagen heerlijk te relaxen op het pad maar op enig moment waren ze de vele aandacht waarschijnlijk gewoon beu, want uiteindelijk stonden ze rustig op om een paar meter verderop door te gaan met hun grootste hobby; grazen!  Overigens zijn tijdens de corona-periode van alle neushoorns de hoorns verwijderd om stropers te ontmoedigen. Ze waren bang dat het stropen zou toenemen omdat er minder activiteit in het park was, maar het tegendeel bleek waar. Toch blijven ze ermee doorgaan totdat de strijd tegen de stropers is gewonnen. Nog een lange strijd waarschijnlijk! En tussen de gamedrives door lekker ontspannen en afkoelen in het zwembad. Ook heerlijk! Moe, maar erg voldaan, reden we zondagmiddag weer 350 km terug naar Vryburg. Op naar een nieuwe week met de lieve kinderen van het Tshiamelo Inclusive Education Center. Want ook daar genieten we nog steeds van. 

In ons volgende verhaal mogelijk een verslag van Carmen's allereerste western wedstrijd ooit! Waarschijnlijk gaat ze zaterdag meedoen, maar de komende dagen nog wel wat trainen! We houden jullie op de hoogte.