Toch (nog) niet naar huis en onvoorstelbare hulp van vreemden

Tja.....en daar zaten we dan! Het was half vier 's-nachts en we hadden net te horen gekregen dat we helaas niet naar Nederland konden vliegen. Het tweede deel van onze vlucht naar huis, tussen Dubai naar Amsterdam, was geannuleerd. En dus mochten we sowieso ook niet naar Dubai omdat we daar op onze Nederlandse paspoort niet binnen mochten. Maar wat nu? Het lijkt later deze week toch nog enigszins goed te komen. We staan voor zaterdag geboekt voor een vlucht via Hongkong naar London.  Hoe we het laatste stukje gaan overbruggen moeten we nog even uitvogelen, maar dat zijn we in elk geval al aardig in de buurt. Iemand die zin heeft om ons daar op te komen halen mag zich melden ;-) 

We hebben niet de meest relaxte dagen achter de rug, maar door de hulp van nagenoeg onbekende mensen is het allemaal een beetje dragelijker geworden. 

We waren namelijk vorige week in overleg met de school vanuit Tasmanie naar Melbourne vertrokken om in een ruime week met een camper de wereldberoemde Great Ocean Road te gaan rijden. Een route van Melbourne naar het westen langs de geweldig mooie zuidkust. Prachtig, maar daarover volgende keer meer. Omdat we daarna gewoon terug naar Tasmanië zouden gaan en onze terugvlucht sowieso vanaf Launceston geboekt stond, lieten we de helft van onze spullen daar achter. Lekker handig, want een stuk minder nutteloze spullen mee te slepen in de camper. Op dat moment was er ook nog geen vuiltje aan de lucht.

Echter een aantal dagen later gebeurde wat niemand had voorzien. De corona maatregelen namen een enorme vlucht en de Tasmaanse overheid gooide de grenzen dicht, met quarantaineplicht voor inkomende bewoners. Oei, dat was schrikken want wij zaten aan de overkant van het water. Het werd ons al snel duidelijk dat we Tasmanië niet meer inkwamen, maar we wilden natuurlijk wel graag onze bagage mee naar huis nemen. Wat nu? 

En dan ontdek je dat er mensen zijn die je eigenlijk maar amper kent, maar die wel bereid zijn écht te willen helpen. Zo zijn daar Luna's kleuterjuf Janina met haar man Brandon en het echtpaar Anne en Graham uit Melbourne.  Juf Janina heeft namelijk zondag onze bagage vanuit Lilydale opgehaald uit de opslag en is daarmee naar het vliegveld in Launceston gereden. Daar heeft ze het op een of andere manier voor elkaar gekregen dat de tassen die dag nog op een vlucht naar Melbourne werden gezet zodat we ze voor ons geplande vertrek naar Nederland op konden halen. Wow....wat een topper want daar heeft ze écht veel moeite voor moeten doen. En het mooiste deel is dat de tassen ook daadwerkelijk zijn aangekomen, dus we hebben alles weer bij elkaar.

Onze bagage op de band in Launceston

En dan zijn er Anne en Graham, mensen die we donderdagmiddag op een berg in de Grampians NP ontmoetten. We kwamen aan de praat, vertelden onze belevenissen en we bleken op dezelfde camping te verblijven, maar ze gingen de volgende dag naar huis.  Niks bijzonders. De volgende ochtend troffen we elkaar toevallig nog even en ik vroeg of ze nog een betaalbare plek in/om Melbourne wisten om te overnachten. Niet te ver van het vliegveld, want we zouden met een hele vroege ochtendvlucht gaan vliegen. Zij bleken in die buurt te wonen en wat we vervolgens aan een gastvrijheid en hulp hebben ervaren is onvoorstelbaar. We lieten ons met de camper bij hun huis overnachten en ze nodigden ons uit voor het eten. Het was super gezellig. Ze boden ook nog aan om ons midden in de nacht naar het vliegveld te rijden. We mochten gebruik maken van hun badkamer en Anne is met Carmen meegereden om met hun auto onze bagage op te halen. Ongelooflijk! En als klap op de vuurpijl brachten ze ons vannacht om 02.30 uur naar het vliegveld zodat we vanaf het camperverhuurbedrijf geen taxi hoefden te nemen. Sterker nog, nadat bleek dat onze vlucht niet door ging hebben ze ons ook weer opgehaald en liefdevol opgevangen in hun huis. En om het nog gekker te maken stellen ze de komende dagen hun tweede auto beschikbaar aan ons zodat we er nog een leuke tijd van kunnen gaan maken. Wat een prachtig stel mensen en wat zijn wij blij dat we ze hebben keren kennen. 

Deze geweldige ervaringen van hulp door nagenoeg totaal onbekenden wilden we graag met jullie delen. Wat ons betreft een voorbeeld voor velen. Wij hopen dat we zaterdagnacht ook écht op dat vliegtuig zullen zitten en tot die tijd gaan we proberen nog een paar daagjes te genieten.