Van dolfijnen voeren naar het Great Barrier Reef en door naar Tasmanie

Yes! We zijn gisteren aangekomen op Tasmanië. Uiteindelijk toch de plek waar we het grootste deel van onze reis gaan doorbrengen. En we moeten zeggen dat onze eerste indrukken heel erg goed zijn. Maar daarover later wat meer. Eerst maar eens verder waar we in het vorige verslag gebleven waren.....

....en dat was op de dag dat we vanuit Noosa weer een paar honderd kilometer voor de boeg hadden omdat we naar Bundaberg moesten rijden. Opnieuw erg vroeg uit de veren, want we wilden op tijd in Tin Can Bay zijn, waar wilde dolfijnen dagelijks aan het strand komen. We hadden eerst wat twijfels of we het allemaal wel ethisch vonden, maar die verdween nadat we het verhaal erachter kenden en we hadden gezien wat er gebeurt. Het komt er op neer dat vele jaren geleden een gewonde dolfijn dicht langs de kust zwom en de lokale bevolking hem met voeren weer op krachten kreeg. Daarna ging hij terug naar zee, maar tot verbazing van de mensen kwam hij vervolgens keer op keer terug met enkele soortgenoten. Zo ontstond datgene wat er nu is. De toeschouwers krijgen uitleg over de dieren en tegen een kleine vergoeding mag je meevoeren. Hoe meer mensen, hoe kleiner je portie want de dolfijnen krijgen maximaal 3 kilo per dier. Slechts een ontbijtje hoor, want hun dagelijkse  behoefte is vele malen groter en de rest jagen ze op zee er zelf bij. Voor de rest geen poespas; geen trucjes, kunstjes en zelfs geen aanrakingen want dat is bij wet verboden. Een erg leuke ervaring voor onze meiden en ook wij genoten ervan.

Door voor een autorit van een paar uur naar Bundaberg. Onderweg nog een paar uurtjes op Rainbow Beach vertoefd. Een werkelijk prachtig strand, maar door de vele zgn. Stingers (kleine kwalletjes met een lang tentakel die een fikse pijn veroorzaken als ze je te pakken krijgen) besloten er niet te gaan zwemmen. Bundaberg was de plek waar we die avond een bezoek brachten aan het Mon Repos schildpaddencentrum. Zoals we eerder kort vertelden is het Mon Repos strand een plek waar een zeer groot aantal Loggerhead schildpadden nesten. Die avond was er alleen geen nestelde schildpad te zien en er bleken ook geen kleine schildpadjes de behoefte te hebben om spontaan uit hun ei te komen kruipen voor ons plezier. Jammerrrrrr. Maar het alternatief was dat ze een nest gingen uitgraven, waarvan bekend was dat er al jongen uit waren gekomen. Het uitgraven had tot doel om te kijken of er nog kleintjes waren achtergebleven die wat hulp konden gebruiken en het legen van het nest. Het was dan ook erg leuk dat er nog vijf levende ukkepukkieschildpadden onder het zand vandaan werden gehaald, die de onderzoekers nog wel op eigen kracht naar de zee lieten waggelen. Een grappig gezicht, soms een beetje sneu, maar het is wel zoals het hoort.  Als de nesten niet uitgegraven zouden worden, dan zouden deze ukkies het niet overleven. Overigens hebben ze ook nu nog maar een kleine kans. Slechts 3 op de 1000 schildpadjes redt het tot volwassenheid en dat is pas als ze 20+ jaar zijn. Dat komt doordat de nesten worden uitgegraven door mensen of vogels die de eitjes eten, de hoeveelheid plastic in de oceaan, als bijvangst van een visser en doordat ze worden opgegeten door andere dieren.

Omdat de rangers ‘s-avonds hadden verteld dat er kort tevoren ook kleine schilpadjes overdag tevoorschijn waren gekropen, besloten we de dag na ons bezoek nog even terug te gaan naar het strand. En het was onze lucky day! Weliswaar geen spontane uitbraken van schildpadbaby’s, maar wel werden weer wat nesten uitgegraven door het team van Mon Repos. Opnieuw werd een flink aantal kleintjes op het goede pad gezet. Dit keer in het volle daglicht, waardoor het allemaal een stuk beter te zien en vast te leggen was. 

Het was een mooie dag, ook omdat de zon ons nog wat ontspanning op het strand gunde. Lekker in de zee gespeeld en als klap op de vuurpijl werd ik door de kleintjes Luijten nog ‘verwend’ met een full body seasand scrub, inclusief voetmassage. 

Na een welverdiende nachtrust mochten we voor de afwisseling weer een keertje vroeg op voor ons volgende dagje bezigheidstherapie, namelijk snorkelen op het wereldberoemde Great Barrier Reef! De plek waar het moest gaan gebeuren was bij het Lady Musgrave eiland. Met een grote, luxe en zeewaardig schip werden we daar met een ontspannen tochtje van ruim twee uur naartoe gevaren. Nou ja.....ontspannen. Dat gold helaas niet voor alle gezinsleden. Vooral Sterre had het onderweg zwaar en zij deelde, sociaal als ze is, spontaan de inhoud van haar maag met de mensen die op het voordek vol in de wind achter haar zaten. Oeps.....sorry! Dus we waren allemaal blij dat we er waren. Maar uiteindelijk was het de tocht waard, hoor. Alhoewel het tochtje met de glasbodemboot en het wandelingetje op het eiland voor ons niet perse had gehoeven. Maar het snorkelen was magnifiek. Al snel spotten we een schildpad, die in alle rust bij ons bleef zwemmen. Maar ook een grote pracht aan vissen en koraal, geweldig! We hebben er echt van genoten en baalden toen het tijd was om terug te varen naar Bundaberg.
 
En gisteren zijn we dus vanuit Brisbane naar Tasmanië gevlogen. Toch wel weer een lange reisdag. Eerst nog een kleine 400 km met de auto, toen zo’n twee en een half uur vliegen en opnieuw 200 km rijden naar onze eerste plaats van bestemming; Bicheno aan de oostkust. Gelukkig zijn we deze keer verwend met een luxe huurauto van dienst. We hebben een werkelijk prachtig strandhuis ter beschikking, met drie slaapkamers en twee badkamers. We zouden het in Esbeek willen zetten. Maar wat we tot nu toe van het eiland hebben gezien smaakt zeker naar meer. Gisteren dachten we alleen dat niet alleen de Tasmanian Devil met uitsterven wordt bedreigd, maar ook de Tasmaniers zelf.... In de 200 autokilometers vanaf het vliegveld naar hier werkelijk amper iemand gezien. De dorpjes waar we doorheen reden leken spookstadjes, zo stil was het overal. Het eerste wat de meiden vanochtend vroegen was of dat we vandaag nog mensen zouden gaan zoeken.....whaaa!

Kort voor de kust van Bicheno ligt Diamond Island. Een eiland waar een kleine pinguinsoort nest en ‘s-avonds aan land komt. Het leuke is dat je er met eb bij de laagste waterstand in een paar minuten vanaf het vasteland naartoe kunt lopen. Dat hebben vandaag gedaan. Echt een ontzettend mooi eilandje, waar we best wat meer tijd hadden willen doorbrengen. Maar ja, in terugzwemmen hadden we geen zin, dus na een klein uurtje liepen we weer via dezelfde zandbank terug. Daarna via een leuke rotsklautertocht aangekomen bij een zgn. blowhole, waar het water dat op de kust beukte metershoog door een gat in de rotsen omhoog spoot. Wat een ongekende natuurkrachten, zeg! 

Zo, jullie zijn weer op vlieghoogte. Onze avontuur gaat morgen verder met een bezoek aan het Freichenet NP. Hopen dat het weer wat mee zit, want de omstandigheden zijn hier wel wat minder zomers dan op het vasteland van Australië. Mazzel!