Geweldige natuurwandelingen en een piepshow van de duivel

Inmiddels is ons al wel gebleken dat onze eerste indrukken van Tasmanië de juiste waren. Het is hier allemachtig prachtig! We hebben ons de laatste dagen dan ook vooral bezig gehouden met wandelen in nationale parken en.....we zijn naar een heuse piepshow geweest! Jawel, met de kinderen erbij zelfs. Maar geen paniek, geen telefoontjes naar allerlei vertrouwenspersonen, het was allemaal erg beschaafd. Alhoewel......maar dat straks.

Onze eerste wandeling was in het Freycinet NP aan de oostkust. Het was er eentje van totaal 13 km, met behoorlijke hoogteverschillen. De wandeling leidde ons door bossen, over twee prachtige stranden en over rotskliffen met mooie uitzichten over zee. Ondanks dat de voorspellingen ons een mooie zonnige dag hadden beloofd, bleek het toch wat winderig en bewolkter dan gedacht. Jammer, want de meiden hadden graag een duik genomen in de zee, maar die was zo koud dat pootje baden nog een uitdaging was. Maar super trots op onze twee vrolijke stappers, die zonder gemopper door bikkelden tot de eindstreep.

De volgende dag was een dag met regen, regen en nog eens regen......althans dat zeiden ze. Maar we waren voorbereid. We hadden de meiden een ochtendje chillen op de bank beloofd, dus die hebben gezellig een filmpje uit de beschikbare DVD doos zitten kijken. Ook hadden we afgesproken dat ze die middag allebei een middagdutje zouden gaan doen omdat we die avond nog laat op pad gingen: de piepshow avond! Het weer viel echter nogal mee, zodat we toch nog eerst een lekkere strandwandeling konden maken. Heerlijk uitwaaien op een nagenoeg leeg strand.

En dan de piepshow. Wat we geboekt hadden was een toer, waarin we het gedrag van de Tasmaanse Duivel in zijn natuurlijke omgeving zouden gaan bekijken. Er werd gewaarschuwd dat kinderen onder de 8 jaar toch vooral heel stil moesten kunnen zijn en niet zouden schrikken van wat bloederige voedertaferelen. Nou, die van ons zijn wel wat gewend, dus wij togen goed voorbereid naar de verzamelplaats. Rugzakje bij met water, regenjasjes voor-het-geval-dat, van rijkswege verstrekte zaklampen op de heup, opgeladen camera in de tas.....laat maar komen die duivels! Wij waren er klaar voor om ze te gaan besluipen. We werden opgepikt met een busje en reden in 10 minuten naar een lokaal wildpark, waar we de poort inreden. Een klein beetje nattigheid begon bij ons al door te druppelen. Maar we zouden vanuit een zgn. ‘hide’, zeg maar een stiekeme observatieplek, de dieren gaan bekijken dus ze moesten wel kneiterwild zijn. Afijn, om een lang verhaal wat korter te maken liepen we achter ons gids aan een gebouwtje binnen en tot onze grote verbazing zagen we een lange bar met bijbehorende barkrukken, gericht naar een pikzwart rolgordijn en een tafel met witte en rode wijn, een frisje en hapjes. De gids verontschuldigde zich, want hij moest even de maaltijd voor de reeds schreeuwende duivels gaan regelen. Ondertussen kregen wij ons drankje en toen begon de piepshow. Het gordijn ging open en vanachter glas zagen we dat een stuk of zes duivels vakkundig een complete Walibi in stukken aan het scheuren waren. Wees gerust, de maaltijd was al dood voordat hij gevoerd werd hoor. Hartstikke interessant om een keer te zien en de gids vertelde er allerlei wetenswaardigheden bij, denken we tenminste. Want door zijn Tazzie accent en snelheid van praten was er niks van te volgen. Door de glazen ruit en het schemerlicht waarin de beesten hun maaltijd nuttigden was er ook nog eens geen fatsoenlijke foto van te maken. Een illusie en een flinke duit armer keerden we huiswaarts. Maar ach, ons geld wordt goed besteed aan fokprogramma’s voor de met uitsterven bedreigde duivels en voor onderzoek naar de erfelijke gezichtsaandoening die daar debet aan is.

De volgende dag verkasten we naar ons nieuwe verblijfadres in de buurt van Cradle Mountain. Maar omdat het in Bicheno al gauw een graag of zes warmer was dan op ons einddoel, besloten we er daar nog een mooie wandeling tegenaan te gooien. En die was dan ook fantastisch! In het Douglas-Apsley NP liepen we een tocht van zo’n 8 km, waarvan het eerste deel bergopwaarts door een bos. Maar de traktatie zat ‘m in de laatste 5 km. Na een stijle afdaling uit het bos kwamen we in een geweldig mooie kloof terecht, waar we klimmend en klauterend via rotspartijen onze weg moesten zoeken. Een voor ons en de meiden hele grote speeltuin. Daar kan geen pretpark tegenop. Wat een genot om daar te zijn. Met vermoeide beentjes, maar zeer voldaan, stapten we in de auto voor onze route van een paar uur naar Cradle Mountain. Een topdag.

En dan vandaag. We hadden al heel veel goede verhalen gehoord over het overweldigende natuurschoon van het Lake St. Clair/Cradle Mountain NP en daar is geen woord van gelogen. Het was de hele dag somber, miezerig weer, maar het heeft ons geen seconde in de weg gezeten. Wat een prachtig gebied is dat, zeg. Geweldig mooie bossen, bergen, uitgestrekte vergezichten en niet te vergeten.....een heleboel interessante beestjes. Zo zagen we heel veel wombats, een pademelon (hele kleine kangoeroe soort), nog meer wombats, een mierenegel (zoals we eerder op onze reis van de uitdroging hebben gered), een wombat met baby, Walibi’s en niet te vergeten......nog een stelletje wombats :-) We hebben genoten van alle pracht die de natuur ons te bieden had, alleen zijn we een beetje teleurgesteld dat we geen enkele slang hebben gezien. Daarom gaan we morgen gewoon weer een ander deel van het park bekijken.....weer of geen weer!

De groetjes maar weer!