De laatste vakantiedagen in Penguin

Iedereen die weer eens goed is gaan zitten voor een verslag met nieuwe, spectaculaire verhalen, komt deze keer bedrogen uit. We hebben het de laatste dagen allemaal vrij rustig aan gedaan. Dat komt onder andere omdat we in de laatste dagen zitten, voordat we naar ons tijdelijke thuis op Tasmanië gaan en wij dus aan het werk en de meiden naar school moeten. Morgen gaan we zien waar we komen te wonen. Spannend hoor....

De andere reden dat we het wat rustiger hebben gedaan is omdat we in het kustplaatsje Penguin zitten, waar dus geen bal te doen is behalve aan het strand liggen, over het strand lopen, op het strand zitten, zwemmen in de zee en andere strand gerelateerde activiteiten. Een uitzondering: pinguïns kijken, waarover straks wat meer.

Maar we verlieten jullie op de avond dat we nog een dag Cradle Mountain NP tegoed hadden. Zoals we al voorspeld hadden hebben we die dag ook nog even een behoorlijke wandeling gemaakt rond Dove Lake in het park. Leuk, maar iets minder spectaculair dan we hadden verwacht. Het was een wandeling van een uurtje of drie en om de meiden niet wandel-moe te maken hebben we het de rest van de middag rustig aan gedaan.

Na een welverdiende nachtrust reden we richting onze laatste pleisterplaats in Penguin aan de noordwest kust, voordat we dus naar ons tijdelijke huisadres in Lebrina zouden gaan. Onderweg kwamen we op het spoor van een voor publiek toegankelijke grot, de Gunn Caves en wie ons een beetje kent weet dat we grotten interessant vinden. Dus we besloten de omweg te nemen om deze grot te gaan bekijken. En tja, stalagmieten, stalactieten en ondergrondse riviertjes blijven toch machtig mooie fenomenen. Het gaat niet snel vervelen en, zoals onze gids ook zei, met een beetje fantasie zie je vaak allerlei figuren in de rotspartijen. Een leuk intermezzo op de route.

Aangekomen bij ons geweldige en gigantisch appartement van twee verdiepingen, bezochten we eerst het informatie centrum van het dorp, waar twee licht belegen besjes ons vriendelijk te woord stonden. Ze hadden een antwoord op al onze vragen, althans als ze dat op een gratis foldertje konden vinden voordat we het zelf hadden opgezocht.....haha. Er bleek, zoals ik al vertelde, niet giga veel te doen in het vredige kustplaatsje. Maar afijn, we stelden ons twee doelen: pinguïns aan land zien komen en het spotten van de Platypus oftewel het vogelbekdier! Dat moest prima gaan lukken, zo dachten de beide besjes.

Nog diezelfde avond togen we naar het Penguin Observation Centre in Brunie, een kwartiertje rijden vanaf ons appartement. De leden van de plaatselijk Little Penguin kolonie komen daar in deze periode elke avond aan land om hun kuikens te voeden of zich van hun wintervacht te ontdoen. Daar houden we onze kids graag een paar uur langer voor uit hun bedje. Daar aangekomen stonden de vrijwillige gidsen al trappelend van ongeduld te wachten op de bezoekers.......die ze wat minder enthousiast vertelden dat we vooral niet op pinguïns moesten rekenen die avond. Wat!? Hoe dan!? Ze vertelden dat de kolonie sinds een week of twee het strand verlaten had en dat het een raadsel was waarom en waar ze gebleven zijn. Jemig, hebben wij weer. Maar wij wilden pinguïns zien. Gelukkig kwamen we erachter dat in het naburige Lillico ook een kolonie zat, waar de laatste tijd nog wel activiteit geweest was. Daar zijn we dus een avond later gaan kijken. En gelukkig, kort na zonsondergang kwamen enkele kuikens uit hun schuilplaatsen en begonnen ze luid te piepen om de aandacht van de ouders te krijgen. Die moesten alleen nog wel effe uit zee aan wal komen en dat duurde een tijdje. Maar het wachten werd beloond. Na een uurtje of anderhalf kwamen een paar volwassen dieren in rap tempo aangewaggeld en de kuikens kregen een seconde of tien om de opgebraakte vis uit hun keel te slurpen. Vervolgens verdwenen ze in de bossages om zich ook niet meer te laten zien. De kuikens bleven nog wel rondhangen want die hoopten op meer.....maar tevergeefs. Erg leuk was ook at Sterre tijdens het wachten op de pinguïns nog even met haar klasgenootjes in Nederland heeft kunnen videobellen. Wat is de wereld dan ineens toch klein.....

Dan het vogelbekdier. Als er een plek in de omgeving was waar we ze met aan zekerheid grenzende waarschijnlijke moesten gaan zien, dan was het in het Fernglade Reserve in Burnie. Er is zelfs een Platypus trail! Dat klonk goed. We zullen jullie de details besparen, maar we hebben alles bij elkaar, in een paar etappes, zo’n beetje een hele dag fluisterend in dat park rondgeslopen zonder het gewenste resultaat. We hebben wel een hoop pademelons gezien, die kleine kangoeroetjes. Ook heel lief hoor, maar daar kwamen we niet voor. Jammer, want we hadden dat vogelbekdier heel graag gezien. Rare wezentjes, hoor!

Maar wat we al hadden aangehaald hebben we ons verder vooral op het strand bezig gehouden. Ons appartement ligt eraan, dus ver lopen hoefden we niet. En los van de eerder genoemde activiteiten kun je dus ook prima tafelsommen maken op het strand en er oefenen op je allerbeste yoga-houding.....de een wat leniger dan de ander

.
Oh ja, we zijn trouwens ook nog naar Stanley geweest. Dat is zo’n beetje het meest noordwestelijk gelegen plaatsje van Tasmanië, bekend om zijn Nut. De Nut is een platte, vulkanische rots aan de kust, die je via een hele steile route op kunt wandelen. Maar je kunt ook met een stoeltjeslift naar boven. Eentje van ons ging lopen en jullie mogen raden wie dat was....? Bovenop liepen we de twee kilometer lange route rondom de Nut. Een tochtje dat ons verschillende prachtige vergezichten liet zien.

En morgen dus de dag dat we naar ons nieuwe thuis gaan rijden. We vinden het echt heel spannend, want we weten eigenlijk amper waar we komen te wonen. We stellen ons in op een krappe stacaravan, zonder faciliteiten, met aangebouwde landbouwfolie buitentent.....een soort illegale, uitgebuite Poolse arbeidsmigranten caravannetje. Dan valt het uiteindelijk misschien nog mee, haha. Maar we vinden het ook erg leuk om aan de gang te gaan. Carmen heeft veel zin om weer paard te gaan rijden en de meiden zien echt uit naar de nieuwe school. Daar hebben we maandag een afspraak met de directeur om het een en ander te bespreken en woensdag gaat het echt beginnen voor ze. In schooluniform! Spannend voor ze, maar zeker ook voor papa en mama!

We melden ons weer als we de eerste ervaringen achter de rug hebben. En we vinden jullie reacties super leuk om te lezen. Lekker blijven doen dus. Tot snel maar weer.