Via Maputo terug naar Zuid-Afrika

Voordat we doorgaan naar onze volgende bestemming, eerst nog een hilarische anekdote uit Tofo. We waren dus mer de boot op pad gegaan op zoek naar de walvishaai, die we ook vonden. Op die boot stapte ook een wat stevige Zweedse meneer op, die zijn zwemshort al half verloor bij het opstappen wat een giga bouwvakkersspleet opleverde. Dat was de meiden natuurlijk niet ontgaan en gniffelend stootten ze elkaar en ons aan. Het werd echter nog genanter voor de beste man. Hij had recht tegenover ons plaatsgenomen en we waren amper aan het varen toen de meiden opnieuw giechelend onze aandacht zochten. Hun blikken wezen ons in de richting van het kruis van de man, waar duidelijk zichtbaar één van zijn jingle-balls (het was 2e kerstdag) was ontsnapt aan de iets te ruime zwemshort. Het ding hing als een overrijpe appel vrij te bungelen in de zeelucht. Hilariteit alom natuurlijk. 

We vervolgden onze reis vanuit Tofo naar Bilene. Een rit van zo'n 6 uur, maar ja.... De folder beloofde ons waterskiën, jetskiën en andere wateractiviteiten op het meer. Dus wij gingen direct na aankomst bij de eigenaar op zoek naar info, maar de beste man keek ons met een nogal vragende blik aan? "Waterskiën?? Ja, 20 jaar geleden." Kleine tegenvaller, maar niet getreurt. Lekker aan de wandel door het water en spelen met lokale kiddo's is ook leuk. Tot we ons we op enig moment realiseerden dat we Luna's bril kwijt waren. Lichte paniek! We liepen meteen terug en toen bleek dat kids waar we mee gespeeld hadden de bril hadden gevonden en veiliggesteld. Die heben we maar een lekker snoepje gegeven! 

Onderweg nog eerste hulp verleend bij een aanrijding met letsel van een brommer en een wandelaar, die voor onze neus gebeurde.

Maputo is de hoofdstad van Mozambique en daar verbleven we zo'n beetje een etmaal. We namen onze intrek in het fantastisch Joli's Guesthouse voordat we de centrale markt bezochten. Gelukkig had onze taxichauffeur staan wachten, want na dik een half uur hadden we het wel gezien daar. Op naar een tweede markt, dit keer een meer creatieve en culturele markt. Wij zouden het een braderie noemen....haha.  Een paar honderd kramen, maar een doorlopende  herhaling van het aanbod van dezelfde spulletjes. Maar ach, toch wel even leuk. 

De volgende ochtend werden we verrast toen bleek dat de bewaker van het guesthouse spontaan de zorgvuldig bij elkaar verzamelde modder van onze auto had gewassen. De meiden zeer teleurgesteld, want nu was de auto een stuk minder stoer....

Diezelfde ochtend werden we opgehaald voor een overnight glamping beleving in de bush; in het Maputo Reserve! Hierover kan ik een heel lang verhaal schrijven, maar laten we het er op houden dat het woord 'glamping' in ons woordenboek écht iets anders is dan wat ons geboden werd. Twee persoons tentjes met stretchers om op te slapen, zonder verlichting of enige luxe. Klapstoeltjes aan een tafeltje en een blikje drinken met een zak chips als appatizer....Dat soort werk. Daarbij was het Maputo Reserve ook niet écht heel interessant en kregen we bij ons gidsen niet gevoel dat ze er écht verstand van hadden. Laat ik het zo zeggen....de gidsen maakten met hun telefoons meer foto's van het beetje wild dat we zagen dan wij ;-) Onze meiden bleven bij de paar Impala's, giraffen en zwijnen tekenen in hun boek, wij waren aan het kletsen en onze gidsen probeerden de dieren mooi op de foto te krijgen.  Of klinkt dat wel heel verwend...?

Wat ons wel nadrukkelijk vanaf het begin duidelijk was gemaakt is dat de olifanten in Maputo Reserve zich anders ten opzichte van mensen gedragen dan de olifanten in bv Zuid-Afrika. Ze zijn een stuk agressiever en ruime afstand houden is geboden. Dat heeft te maken met de burgeroorlog in Mozambique. Gedurende die jaren zijn er enorm veel dieren door de bevolking afgeslacht voor hun ivoor en vlees. En zoals je weet hebben olifanten een gigantisch goed geheugen en kan het nog generaties duren voordat dit gedrag verandert. 

We besloten het Maputo Reserve al vroeg achter ons te laten en koers te zetten naar de grens met Zuid-Afrika op weg naar Kosi Bay. Paar uurtjes rijden, maar daar draaien we ons hand niet meer voor om en vlotjes de grens over. We kijken terug op een fijne tijd in Mozambique. Minder ontwikkeld, slechtere infrastructuur, wat minder spectaculaire natuur, maar een prachtige kust en geweldig gastvrije mensen! Een aanrader, maar een 4x4 voertuig is een must! In een apart verslagje zullen we nog wat meer over onze ervaringen in Mozambique delen met meer foto's. 

We hadden drie nachten kamperen voor de boeg, maar het regende de hele dag. Gelukkig was er nog één cabin vrij op de camping zodat we snel een droog plekje voor de nacht hadden en we niet onze tenten hoefden op te bouwen. In Kosi Bay kregen we eigenlijk voor het eerst te maken met het zgn. Loadshedding. Omdat er in Zuid-Afrika een nijpend te kort aan energie is, worden dagelijks bij toerbeurt delen van het land voor een paar uur van de stroom afgesloten. De grotere bedrijven, hotels en restaurants zijn daar op voorbereid en hebben generatoren. Maar veel anderen hebben dat niet. Maar je ziet dat gemeenten bv ook de stoplichten op zwart zetten gedurende die periode. 

De 2e dag in Kosi Bay was de laatste dag van het jaar. 31 december...en dan is er eentje jarig! Dion werd al vroeg wakker gezongen, want er stond een dagje kajakken en snorkelen op het programma. Helaas was het weer een beetje een spelbreker, want het was die dag net wat te frisjes om er echt van te kunnen genieten. Maar uiteindelijk nog wel wat leuke visjes gezien en daarna genoten van een kleine visbraai op locatie. Ook kregen we uitleg over de traditionele manier van vissen met fuiken in de meren rond Kosi Bay. Grote bouwwerken die volgens bepaalde regels gebruikt moeten worden en van genetatie op generatie overgaan. De meren zijn verbonden met de zee, maar met het tij inkomende vis mag niet gevangen worden. Zij kunnen namelijk eitjes bij zich dragen en moeten die eerst kunnen leggen. En alleen grote vissen mogen gevangen worden. De vissen in de fuik moeten uiteindelijk verplicht met een speer in de fuik gevangen worden. Dat lukt bij kleintjes sowieso niet. 

's-Avonds gegeten in het restaurant op de camping in afwachting van het moment van de jaarwisseling. We waren echter zó afgebrand dat we het middernacht momentje niet hebben afgewacht en we kropen op tijd onder de wol. De nieuwjaarswensen kwamen in de ochtend alsnog.... Op de eerste dag van het nieuwe jaar hebben we een stukje gewandeld en verder de dag op de camping doorgebracht. 

Nadat we nog een leuk boottochtje hadden gehad, reden we 2 januari van Kosi Bay naar Sodwana Bay. Hèt duikerswalhalla van dit deel van Z-A wat we ervan hoorden.We arriveerden er in de middag en betrokken een groot, sfeervol huis. Een grote Pyreneese berghond kwam ons al kwispelend tegemoet en wilde maar één ding: spelen! 

De volgende ochtend alweer vroeg uit de veren voor een volgende snorkeltrip. Toen zagen we pas goed hoezeer Sodwana bij uitstek een duikersplek is. Het strand vol met tractoren die grote speedboten met duikers, vissers en snorkelaars het water in duwen. En dezelfde boten die bij terugkomst weer met hoge snelheid op het strand geparkeerd werden. Ook wij stapten op zo'n snelle boot. We hebben veel verschillende soorten vissen gezien en midden in grote scholen gezwommen. Maar het allerbijzonderst was toch wel de reefshark. Ja, we hebben wederom met een haai mogen zwemmen. Helaas te diep voor ons om daar een mooie foto van te maken maar deze haai zit wel in onze herinnering.

Wat ons toch blijft opvallen is dat huidskleur er toch nog toe doet, dat dit toch nog een ding is. Bijvoorbeeld dat een lokale, blanke man met een bedrijf in de toerismebranche,  verplicht wordt om een zwarte compagnon binnen te halen en de zaak voor 51 % op zijn naam te zetten, om in aanmerking te komen voor bepaalde vormen van overheidssteun. Maar ook in kleinere dingen. De blanke, Afrikaanse kids speelden in de branding van de zee, met hun ouders achter zich, die bij grote pick-ups, tractors en boten zaten. Daar tegeniver de lokale, donkere kindjes die in een uitloper van een riviertje tussen de zee en het meer speelden. Wat heerlijk om te zien, voelen en ervaren dat onze meiden dit verschil niet zien. Die twee sprongen in het riviertje bij de donkere kids en maakten meteen contact. Carmen heeft nog wat zwemles gegeven wat heel enthousiast werd ontvangen. Een heerlijke middag als gevolg. 

Onze laatste dag op deze fantastische plek wederom vol benut. Toen Carmen om 6.15 ging sporten zat Sterre al aan haar schoolwerk;  redactiesommen. Die twee hebben even later een frisse duik in het zwembad genomen waarna we na een snel ontbijt om 9 uur alweer in de zee lagen. Snorkels op en zoeken naar visjes. Zo'n 3 uur later lagen we alweer in een heerlijk zwembad waar onze meiden een combinatieles van snorkelen en en een introductie van duiken hebben gekregen. Helemaal te gek! Ze deden het boven verwachting en zouden allebei qua vaardigheid in open water mogen, maar Luna is nog wel echt jong. Laten we daar nog maar even mee wachten. 

Als je denkt dat deze reis alleen relaxen is heb je het mis. Want we moesten alweer haasten voor onze volgende afspraak. Hup in bikini in de pick-up, snel douchen in ons huisje en een half uur later werden we opgehaald door onze gids met een bakkie. Achterin plaats genomen en een mooie rit rondom het grootste meer van zuidelijk Afrika gemaakt: Sibaya Lake. Met als toetje niet de braai maar een groot Nijlpaard voor de helft boven water. Super ! 

Morgen op weg naar Pongola Reserve, het oudste privé wildreservaat in Z-A. Daar staat ons vast weer wat moois te wachten.